Metoda objawowo-termiczna podwójnego sprawdzenia

Metoda podwójnego sprawdzenia jest jedną z odmian metody objawowo-termicznej, która służy rozpoznawaniu fazy płodności i faz niepłodności cyklu miesiączkowego kobiety na podstawie objawów dostępnych samoobserwacji kobiety. Zasady metody zostały opracowane na przełomie lat 70 i 80-tych w Anglii w Queen Elizabeth Birmingham Maternity Hospital. W Polsce została ona upowszechniona przez Polskie Stowarzyszenie Nauczycieli Naturalnego Planowania Rodziny.

W roku 2002, korzystając z badań europejskich ośrodków medycznych (głównie prowadzonych pod kierunkiem dr Freundla i dr Rötzera), dotyczących wyznaczania okresu płodnego w cyklu na podstawie obserwacji zmian temperatury, śluzu i szyjki, uproszczono jej zasady. Częściowo zmienione zostały tzw. reguły typowe, wyznaczające początek i koniec fazy płodności, stosowane w interpretacji cyklu kobiety w okresie rozrodczym. Także dla interpretacji objawów w cyklach w sytuacjach szczególnych tzn. po porodzie, w premenopauzie i po odstawieniu antykoncepcji podano uproszczone zasady (zobacz: planowanie rodziny w sytuacjach szczególnych), sprecyzowane jako odstępstwa od reguł typowych (zobacz: planowanie rodziny- reguły typowe).

Do wyznaczenia w cyklu początku i końca fazy płodności metoda podwójnego sprawdzenia wymaga zaobserwowania przez kobietę minimum 2 głównych objawów: podstawowej temperatury ciała (PTC), śluzu szyjkowego lub szyjki. Dodatkowo, w niektórych sytuacjach, przy wyznaczaniu początku fazy płodności stosuje się obliczenia, za podstawę których służą długości ostatnich kilku lub kilkunastu (w zależności od zastosowanej reguły) cykli. Metoda przewiduje także wskazówki interpretacji dla cykli odbiegających od normy lub wyjątkowo niepełnych obserwacji.

Autor: Maria Kinle

Treści dotyczące metody objawowo-termicznej podwójnego sprawdzenia opublikowano za zgodą PSNNPR